الان اصلا حال خوبي ندارم،تقريبا 27 ساعته كه از خانه خارج نشدم، هر روزي كه از خانه بيرون نرم همين وضع را پيدا ميكنم.
مثل كسي كه 1 روز به اون اكسيژن نرسيده شدم، اصلا حوصله يك جا نشستن را ندارم، از بچهگي همينطور بودم، هيچ وقت نتونستم يك جا آرام بگيرم، هميشه دوست دارم در حركت باشم.
به نظرم، توي حركت هست، كه آدم چيزي ياد ميگيره. :)
جمعه، دی ۰۶، ۱۳۸۱
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر