پريشب وبلاگ يادگاري را مي‌خوندم، منتها هر كاري كردم، نتونستم براي اون پيغام بگذارم.
نمي‌دونم اين سيتستم نظر خواهيش چه بدي از من ديده كه هر كاري مي‌كنم،نمي‌گذاره من نظرم را بدم. (تا حالا كه نتونستم اونجا چيزي بنويسم.)
ديدم حالا كه نتونستم نظرم را اونجا بگذارم. بيام حداقل نظرم را همين جا بگذارم.

خيلي خوبه كه 2 نفر اينجوري پشتيبان هم باشند و بتوانند با هم به دنبال آينده بهتر بروند. اينجوري خيلي راحتتر مي‌توانند مشكلات را تحمل كنند. و راحتتر هم مي‌توانند اونها را حل كنند. اين جوري سرعتشون هم بيشتر مي‌شه. و مي‌توانند كارهاي بزرگتري هم بكنند.
به نظرم اگر 2 نفر به هم ايمان داشته باشند، مي‌توانند كوه را هم از جا بكنند.
به تو تبريك مي‌گم كه همچين همسفري براي خودت پيدا كردي :)